Η Γερμανική σκληρότητα.

Η Ελλάδα ως γνωστόν βρίσκεται σε τραγική οικονομική κατάσταση και γι αυτό φέρουν ακεραία την ευθύνη, τα δύο μεγάλα κόμματα που άσκησαν εξουσία, άρα και την διαχείριση των δημόσιων οικονομικών τα τελευταία τριάντα χρόνια. Υπάρχει ένα σχετικό δίκιο από πλευράς Ευρωπαϊκής ένωσης που θέλουν να μας συνετίσουν για τις σπατάλες που όχι μόνον κάναμε, μα και η τελευταία κυβέρνηση μας επί μία διετία που κυβερνά, συνεχίζει την ίδια πολιτική με το σπάταλο κράτος. Παράλληλα όμως κερδίζουν από τους υψηλούς τόκους, τους οποίους εισπράττουν ως δανειστές μας. Η Γερμανική σκληρότητα όμως είναι ανεπίτρεπτη. Ο τύπος τους, με επί κεφαλής τα περιοδικά Focus και Spiegel και η εφημερίδα Bild, πρωτοστατούν στην δημιουργία εχθρικού κλίματος στην Γερμανική κοινή γνώμη, με εξοργιστικά και υβριστικά άρθρα αδιακρίτως, εναντίων όλων των Ελλήνων.

Λουκάς Παπαδήμος.

Ποιος Έλληνας δεν θέλει την επιτυχία της διακυβέρνησης της χώρας απ’ αυτόν τον άνθρωπο. Θα είναι σωτήρας, η όχι; Θα τα καταφέρει να ξεπεράσει τις συμπληγάδες των δύο μεγάλων κομμάτων και των επαγγελματιών πολιτικών; Έχει ένα εξαιρετικό βιογραφικό και μία θαυμάσια σταδιοδρομία. Οι περγαμηνές του πλουσιότατες. Αμερική, Ευρώπη και φυσικά Ελλάδα. Υπάρχει και κάτι συζητήσιμο στ’ αρνητικά του στοιχεία. Τα Greek statistics και η βοήθεια της Goldman Sachs στην κυβέρνηση Σημίτη, για την είσοδό μας στην ΟΝΕ, κάτι από το οποίο η μεγάλη αυτή τράπεζα κέρδισε εκατομμύρια δολάρια απ’ τον δικό μας κόπο. Ήταν τότε διοικητής της τραπέζης Ελλάδος και φυσικά σύμβουλος του τότε πρωθυπουργού και ασφαλώς γνώστης της καταστάσεως.

Αντιπρόεδρος ο μέγας.

Ε. Βενιζέλος. Το θέμα μου δεν είναι Βενιζέλος ο πέμπτος, ούτε το διεθνές αεροδρόμιο της Αθήνας. Καλά καταλάβατε, είναι ο Ευάγγελος, ο αντιπρόεδρός μας και υπουργός των οικονομικών. Η μεγάλη βεντέτα των δελφίνων του ΠΑΣΟΚ. Ο πολιτικός με το ειδικόν βάρος και ικανότητα, που ηττήθηκε στην αναμέτρησή του για την αρχηγία του κόμματος, από έναν Γιωργάκη. Κι όταν ο λαός ονομάζει έναν άνδρα με το υποκοριστικό του, αυτό είναι που τον ακολουθεί σε όλη την ζωή του και ποτέ δεν γίνεται Γιώργος. Αυτό το έφερε βαρέως ο Ευάγγελος κι όχι «Βαγγέλης» έχει σημασία αυτό. Παρ’ όλο που συμμετείχε στις κυβερνήσεις του Γιωργάκη, ποτέ δεν τον είδαμε να χειροκροτεί, η να χαμογελά στις συγκεντρώσεις του κόμματος και στις συνεδριάσεις της βουλής. Με τίποτα δεν ήταν ευχαριστημένος. Λοιπόν ο περί ου ο λόγος, δεν είναι από την γενιά του μεγάλου Κρητικού πολιτικού που φέρει το επίθετό του, για να πούμε ότι είναι από τζάκι όπως ο αντίπαλός του.

Φρενοκομείον η Ελλάς!!!

Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο. Αυτά τα σοφά λόγια είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο θείος) πριν από τριάντα περίπου χρόνια. Τότε πολλούς ενόχλησε, μα προσέχοντας τα γεγονότα κυρίως των τελευταίων ημερών, αλλά και ευρύτερα των τελευταίων ετών, έχουμε ξεπεράσει τα όρια του παραλόγου, ίσως και της τρέλας. Δεν άλλαξε τίποτα μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Πως μπορούν οι εταίροι μας Ευρωπαίοι να μας καταλάβουν; Φαντάζεστε πως θα ένιωσαν οι ελεγκτές της τρόικας όταν ρώτησαν τον αριθμό των εργαζομένων στο δημόσιο η την δαπάνη της μισθοδοσίας τους και η απάντηση ήταν «δεν γνωρίζουμε».

Προς τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Αξιότιμε κύριε πρόεδρε της Ελληνικής δημοκρατίας.

Με όλον τον σεβασμό που έχω, όπως φυσικά όλοι οι Έλληνες προς τον θεσμό και το αξίωμά σας, θέλω να αναφερθώ στα γεγονότα που συνέβησαν την 28η Οκτωβρίου στην Θεσσαλονίκη. Φυσικά ήταν απαράδεκτα και θλιβερά, τα οποία όμως μπορούσατε να είχατε αποφύγει. Όπως ανακοίνωσε η αστυνομία, σας είχε ενημερώσει πως η κατάσταση δεν ήταν ήρεμη. Παρ’ όλ’ αυτά αποφασίσατε να πάτε, νομίζω πιστεύοντας πως ο κόσμος θα σεβαστεί το πρόσωπό σας. Κύριε πρόεδρε, δεν έχετε αντιληφθεί πως οι αντιπρόσωποι του έθνους και κυρίως οι της κυβερνητικής παρατάξεως, από την οποία άλλωστε κι εσείς προέρχεσθε, δεν τολμούν να κάνουν δημόσια εμφάνιση; Δεν έχετε καταλάβει πως η κυβέρνηση δεν διαθέτει πια την εμπιστοσύνη του λαού, τον οποίον σεις εκπροσωπείτε; Θυμόσαστε στην μακρά πολιτική σταδιοδρομία σας, μια τόσο μεγάλη αστυνομική δύναμη να συνοδεύει τον πρωθυπουργό κατά την επίσκεψή του στην διεθνή έκθεση της Θεσσαλονίκης; Μήπως δεν έχετε σωστή αντίληψη της πραγματικής κατάστασης του λαού; Ομιλείτε για θυσίες που κάνει. Δεν είναι έτσι.

Ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Το ερώτημα αυτό ετέθη για πρώτη φορά στην ιστορία της νεότερης Ελλάδος, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον πρεσβύτερο. Ήταν Ιούνιος του 1963 μετά την δολοφονία του βουλευτού της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη στην Θεσσαλονίκη. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Κύλισε πολύ νερό στ’ αυλάκι της ιστορίας, αλλά πάντα όλοι νιώθαμε πως πίσω από την εκάστοτε εξουσία κάποιος η κάποιοι κινούσαν τα νήματα από το παρασκήνιο. Άλλοτε εκδότες, καναλάρχες, μεγαλοεργολάβοι μεγάλων έργων, οι κοινώς λεγόμενοι «νταβατζήδες» όπως τους ονόμασε Καραμανλής ο νεότερος. Το ερώτημα είναι πάλι επίκαιρο στην εποχή μας.

Η αποτυχία των πολιτικών.

Η Ελληνική δημοκρατία βουλιάζει αργά και σταθερά. Τα πολιτικά κόμματα με τους επαγγελματίες πολιτικούς απέτυχαν να διαχειριστούν τα κοινά, επ’ αγαθό της κοινωνίας. Όλο το φάσμα, από την παραδοσιακή λαϊκή δεξιά, μέχρι την ορθόδοξη σταλινική αριστερά. Όσο υπήρχαν χρήματα όλοι γνώριζαν τρόπους να ξοδεύουν χωρίς να μας λένε πως ήταν δανικά. Ίσως βέβαια και οι απλοί βουλευτές να μην γνώριζαν την ακριβή κατάσταση της οικονομίας, αλλά στο πάρτυ έπαιρναν μέρος κι έτσι δεν απαλλάσσονται της ευθύνης. Το μόνο που ήθελαν να εξασφαλίζουν, ήταν η επανεκλογή τους και η νομή της εξουσίας. Η περίφημη γενιά του πολυτεχνείου εξαργύρωσε την συμμετοχή της στα γεγονότα της εποχής, με τις καλά αμειβόμενες θέσεις του δημοσίου και της πολιτικής. Όχι όλοι φυσικά, μα ένας αρκετά μεγάλος αριθμός εξ αυτών.

Γιωργάκης και λεβέντης.

Του Γιάννη Καλαμίτση.

Πλάκα είχε να ακούς από τη Σκιάθο τον πρωθυπουργό να προσπαθεί να εντυπωσιάσει, αναφέροντας κάποιες φράσεις από τα γραπτά του Παπαδιαμάντη. Τον άκουγα και σκεφτόμουν: εκπληκτικές γνώσεις, ο μπαγάσας! Και μπράβο του που, μέσα σε δύο χρόνια, έμαθε απ’ έξω όλον τον Παπαδιαμάντη. Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος, έλεγε μπροστά στις κάμερες τα Παπαδιαμάντια λόγια, αλλά κάτι με έκανε να πιστεύω πως, από μέσα του, πρέπει να βλαστήμαγε τον συγγραφέα των δηλώσεών του, που του βάζει δύσκολα. Και του τα είχε γράψει και στα ελληνικά, πράγμα που έκανε την απαγγελία δυσκολότερη. Τα έβγαλε πέρα, όμως, λεβέντικα! Την ίδια ημέρα, στην υπόλοιπη Ευρώπη, η Μέρκελ έδινε συνέντευξη στα γερμανικά, ο Σαρκοζί στα γαλλικά, ο Ισπανός στα ισπανικά και πάει λέγοντας.

Διακοπές τέλος.

Αύγουστος, ο μήνας των διακοπών. Άφησαν τις μούντζες στην πλατεία συντάγματος οι αγανακτισμένοι, τα πανό και τις ντουντούκες οι συνδικαλιστές και ξεκίνησαν τα μπάνια του λαού, όπως έλεγε ο μακαρίτης και μεγάλος συνθηματολόγος Ανδρέας. Έφτασε όμως στο μέσον του, με καθοριστική ημερομηνία την εορτή της Παναγίας. Τώρα είναι σαν να αρχίζει ένα είδος αντίστροφης μέτρησης για τον ερχομό του Σεπτέμβρη, που όπως μας έχουν προετοιμάσει, μας περιμένει μεγάλη φοροεπιδρομή. Θα γευθούμε μία ακόμη αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής, που θα οδηγήσει σε μεγαλύτερα αδιέξοδα.

Τίνα Μπιρμπίλη.

KΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 20/7/11 

Μια αμφιλεγόμενη τοποθέτηση 

Η είδηση κυκλοφόρησε στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας και προκάλεσε πληθώρα σχολίων: η πρώην υπουργός Περιβάλλοντος, κ. Τίνα Μπιρμπίλη, προορίζεται από τον πρωθυπουργό να αναλάβει καθήκοντα εκπροσώπου της Ελλάδας στον ΟΟΣΑ. Ούτε διαψεύσθηκε ούτε επιβεβαιώθηκε από επίσημα κυβερνητικά χείλη, ωστόσο όντως της έγινε σχετική πρόταση. Τα σχόλια που έγιναν επικεντρώθηκαν, κυρίως, στην κριτική για εξόφθαλμο δείγμα νεποτισμού από πλευράς του πρωθυπουργού, ως ένα ακόμα δείγμα της φροντίδας με την οποία περιβάλλει τους στενούς συνεργάτες του, ενώ διατυπώθηκαν ερωτήματα ως προς τα τυπικά προσόντα που θα πρέπει να έχει ο εκπρόσωπος της χώρας στον ΟΟΣΑ και στο κατά πόσον η κ. Μπιρμπίλη πληροί τις προϋποθέσεις.

Υπουργείο προστασίας του πολίτη.

Η χώρα βρίσκετε σε κατάσταση τραγική. Η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο. Η ανεργία το ίδιο. Το είδος με την μεγάλη κατανάλωση είναι τα λουκέτα. Ο λαός αποδίδει ευθύνες στην ηγεσία του και ειδικώς στην κυβέρνηση, η οποία έχει την ευθύνη για τα γενόμενα κι όχι μόνον γι αυτό, αλλά και γιατί το κόμμα από το οποίο προέρχεται, έχει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης, γιατί μετά την μεταπολίτευση κυβέρνησε τα περισσότερα χρόνια. Ο κόσμος τα έχει βάλει με τους βουλευτές που συναντά στους δρόμους, η στις διάφορες εκδηλώσεις που παρευρίσκονται. Ακούσαμε τον κύριο υπουργό «προστασίας του πολίτη» να επιτίθεται λάβρος κατά του Σύριζα, αποδίδοντάς του όλη την ευθύνη για όσα γίνονται.

Ο ανασχηματισμός.

Ευτυχήσαμε να δούμε μια νέα κυβερνητική ορκωμοσία. Βούρκωσαν τα μάτια μας από την συγκίνηση. Δεν έχω καταλάβει ακόμη γιατί γίνεται κάθε φορά αυτή η διαδικασία. Με βασανίζει πάντα η ίδια απορία, δεν τους δεσμεύει ο προηγούμενος όρκος; Οι ίδιοι εκλεγμένοι βουλευτές είναι, τι άλλαξε. Άλλαξε βέβαια το κυβερνητικό σχήμα. Έχουμε μια κυβέρνηση με βασικά στελέχη Σημίτη. Αυτό κάτι λέει. Οι προηγούμενες επιλογές του κυρίου πρωθυπουργού ήταν αποτυχημένες. Κάποιους από τους βασικούς συνεργάτες του υποβάθμισε και άλλους απομάκρυνε. Αυτό λέγεται ανικανότητα επιλογής, η συντονισμού συνεργατών.

Το ερώτημα της πτώχευσης.

Θα πτωχεύσουμε δεν θα πτωχεύσουμε; Ιδού η απορία. Αν συμβεί θα κτυπήσουν οι καμπάνες, όχι χαρμόσυνα φυσικά, πάντως θα το μάθουμε χωρίς να μαδήσουμε τις μαργαρίτες. Κατά την γνώμη πολλών ειδικών είναι κάτι που σίγουρα θα γίνει, αλλά όχι τώρα. Δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να καταλάβει κι ένας απλός, αλλά αρκετά σκεπτόμενος άνθρωπος, σε τι κατάσταση είναι η χώρα και πως την αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί μας. Δανειζόμαστε συνεχώς κι αυτά τα χρήματα είναι για να πληρωθούν παλαιότερα χρέη. Έτσι το συνολικό χρέος αυξάνει κι αφού δεν παράγουμε τίποτα, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να το αποπληρώσουμε όλο.

Επικοινωνιακή πολιτική.

Αυτό που διαθέτει σε αφθονία το κυβερνών κόμμα είναι η επικοινωνιακή του πολιτική. Είναι μαέστροι. Το μαύρο άσπρο μπορούν να κάνουν απ’ την μια στιγμή στην άλλη. Διδάσκαλοι και καθοδηγητές, οι ίδιοι πάντα βουλευτές αστέρες στην τηλεόραση, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κι ο υπουργός υγείας, ο οποίος την περίοδο της απεργίας των ιατρών του ΙΚΑ έδωσε ένα σωρό παραστάσεις να μας πείσει, πως είκοσι χιλιάδες ιατροί με σύμβαση του δημοσίου, περίμεναν στα ιατρεία τους να μας γιατρέψουν. Περισσότερες ώρες είναι στα κανάλια, παρά στην βουλή. Αλλά κι εκεί πάλι μπροστά σε κάμερες είναι, για να εντυπωσιάζουν τους ψηφοφόρους τους. Η μεγαλύτερη επιτυχία τους είναι πως παρουσιάζουν τον πρόεδρο σαν φαινόμενο γνώσης κι ευφυΐας. Ο άνθρωπος δεν είναι ικανός ν’ αρθρώσει δύο λέξεις χωρίς να τις διαβάζει. Η υπουργός περιβάλλοντος όπως μας έχουν πει, ήταν πρώτα η λογογράφος του. Τώρα ίσως κάποιος άλλος σκέπτεται και γράφει, τι θα πεί ο πρωθυπουργός. Η αλήθεια είναι ότι έχει μια σχετική βελτίωση στην ανάγνωση, δεν είναι όπως τον πρώτο καρό. Σε μια πρόσφατη ομιλία του στην βουλή, αναφέρθηκε σε ένα περιστατικό που έζησε όταν ήταν νέος και υπηρετούσε στον στρατό.

Ηρωικές στιγμές άλλοτε και τώρα.

Η ιστορία της Ελλάδος είναι γεμάτη από πράξεις ηρωισμού από γνωστούς ήρωες, οι οποίοι ενήργησαν μεμονωμένα, αλλά και περισσότερες ομαδικών πολεμικών πράξεων, σε περιπτώσεις που η χώρα κινδύνευε, η σε απελευθερωτικούς αγώνες. Θ’ ασχοληθώ με τις δεύτερες σήμερα. Από την αρχαιότητα έχουμε τις Θερμοπύλες, τον Μαραθώνα, την Σαλαμίνα κλπ. Από τον απελευθερωτικό του 1821 έχουμε απ’ όλα σχεδόν τα μέρη. Βασικοί οι Μοραΐτες, Ρουμελιώτες, Στερεοελλαδίτες, Θεσσαλομαγνήσιοι, νησιώτες (Ύδρα Σπέτσες Ψαρά) Εύβοια κλπ. Ακολουθεί το έπος του 1940. Καλπάκι, Κορυτσά, Τεπελένι, Ρούπελ κλπ.

Άνοιξη στην Τήνο.

Χαρά της φύσης στά Κυκλάδονήσια, πλούσιο χρώμα σ έναν τόπο που το πράσινο είναι λιγοστό και η ξεραΐλα συνηθισμένη εικόνα το μεγαλύτερο διάστημα του χρόνου. Η Τήνος, το νησί της Μεγαλόχαρης όπως όλοι το αποκαλούν και αυτό του δίνει μια ιδιαιτερότητα σε σύγκριση με τ άλλα. Αν δεν υπήρχε το θαυμάσιο λευκό των σπιτιών με την καταπληκτική παραδοσιακή αρχιτεκτονική, το θαλασσί των παραθύρων με τα κεντητά λευκά κουρτινάκια, τα ασπρισμένα πλακόστρωτα καλντερίμια στις καμάρες και τα μπαλκόνια με τις γλάστρες, τότε τα πάντα θα ήταν γκρίζα, το κυρίαρχο χρώμα των βράχων που έχουν μεγαλύτερη έκταση απ’ το χώμα.

Δύο λέξεις με σημασία.

Δύο λέξεις που οι πολιτικοί μας τις χρησιμοποιούν χωρίς να τις εννοούν. Απευθύνονται στην πελατεία τους κάνοντας κατάχρηση της εμπιστοσύνης τους, η αν προτιμάτε της αφέλειάς τους. Ας τις αναλύσουμε μία μία. Δεσμεύομαι: το λένε και ακολουθεί το παραμύθι. Τι σημαίνει γι αυτούς αυτή η λέξη; Δεσμεύομαι μόνο δια λόγου δεν φτάνει, πολύ περισσότερο όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους που στερούνται αυτής της τιμής. Έχουν κάνει κατά καιρούς άπειρες δηλώσεις για πράγματα που θα κάνουν, έχουν δεσμευθεί δια λόγου κι έμειναν εκεί. Λόγοι άνευ περιεχομένου, «στον κλήδονα που έλεγε ένα πολύ παλιό παιχνίδι». Δηλαδή ξεχάστε το. Κι όμως δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που τους εμπιστεύονται ακόμη.

Χρειαζόμαστε σωσίβια.

Έφυγε κι ο Μάρτης. Γδάρτη και κακό παλουκοκαύτη τον λέει η λαϊκή παράδοση. Δεν ήταν τόσο όμως. Έκανε βέβαια τα χιονάκια του, τις βροχούλες του, αλλά δεν κράτησαν πολύ. Φέτος το παρατσούκλι του γδάρτη, θα το παραχωρήσει στον Απρίλη απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα. Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης μας προειδοποίησε πως τα κρατικά ταμεία είχαν στέρηση εσόδων, άρα θα πάρουν νέα μέτρα, γιατί η τρόικα στον επόμενο έλεγχο θα ζητήσει εξηγήσεις.

Επιστροφή στην χαμένη κοινωνία μας.

Δεν επικοινωνούμε πια, δεν αποτελούμε ενιαίο ιστό της ίδιας κοινωνίας. Μας χώρισαν κομματικά και ποδοσφαιρικά. Θα κάνω μία προσπάθεια έναρξης διαλόγου με όποιον επιθυμεί, για να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας κάποια γεγονότα, που ζούμε αρκετό καιρό τώρα στον ευλογημένο τούτο τόπο της φαιδράς πορτοκαλέας. Πιστεύω αυτόν τον προβληματισμό θα τον έχουν πολλοί και ίσως με την συμβολή όλων μπορέσουμε να βρούμε άκρη. Θα είναι ας πούμε ένα είδος δημόσιας συζήτησης κι όποιος συμμερίζεται τους προβληματισμούς μου, ας τους μοιρασθεί με τους δικούς του με σχόλια, η ας λύσουμε όσες απορίες μπορεί ο καθ’ ένας, αν δεν έχει καταλάβει όσα στραβά κι ανάποδα συμβαίνουν στην εποχή των μνημονίων.

Υπουργείο προστασίας του πολίτη,

Πρό ολίγων ημερών στον ίδιο χώρο δημοσιεύθηκε άρθρο μου, στο οποίο έγραφα πως το πρώτο μέλημα της κυβέρνησης όταν ανέλαβε, ήταν η αλλαγή της ονομασίας των υπουργείων και σε τι ωφέλησε αυτό τους πολίτες. «δια βίου μάθησης» «ηλεκτρονικής διακυβέρνησης» κλπ. Σήμερα δεν μπορούσα να μην γράψω για το περίφημο «προστασίας του πολίτη». Το θέμα είναι επίκαιρο, η λύπη μας μεγάλη για τον χαμό των δύο νέων ανθρώπων, που έχασαν την ζωή τους κάνοντας σωστά και με αυταπάρνηση την δουλειά τους. Όχι με την δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, αλλά ούτε και την μισθοδοσία, των καρεκλοκενταύρων. Επειδή πολλά μάθαμε από συναδέλφους τους που μίλησαν επωνύμως στα μέσα ενημέρωσης.

Τρόικα, τα πενήντα δισεκατομμύρια.

Ωραία λοιπόν. κάναμε θυσίες σαν λαός με κατανόηση. Πολλοί θυσιάσαμε μέρος του εισοδήματος μας με τις περικοπές. Άλλοι το έχασαν όλο με την απώλεια της εργασίας τους. Συγκινηθήκαμε βλέποντας στην τηλεόραση τα δάκρυα και τον πόνο του υπουργού εργασίας και μετά της υγείας, για τα σκληρά και απαραίτητα μέτρα που έπρεπε να πάρει η κυβέρνηση, προκειμένου να βγεί η χώρα από το μεγάλο οικονομικό αδιέξοδο. Μας είπαν ότι το 2011 θα είναι λίγο δύσκολο, το 2012 όμως θ’ αρχίσει η ανάπτυξη και θα πάρουμε ανάσα. Ότι έκοψαν έκοψαν, λίγο παραπάνω απ’ ότι είχαν υπολογίσει, αλά δεν έχει και πολύ σημασία, ίσως έκαναν λάθος στην πρόσθεση.

Οι λόγοι που φτάσαμε στον γκρεμό.

Η σημερινή κατάσταση της χώρας μας όπως δείχνουν τα πράγματα, είναι τραγική. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται εθελοτυφλεί. Κανείς δεν γνωρίζει το μέγεθος της, τον χρόνο που θα περάσει μέχρι να φανούν πολλά ακόμη που επιμελώς αποκρύπτονται, με την πολύ καλή επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης και με ότι μας σερβίρουν τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης. Θυμηθείτε το πώς αρχίσαμε με τα τρία δεν του κ. πρωθυπουργού και που φτάσαμε. Σήμερα κάτι αρχίζει ν’ αντιλαμβάνεται ο κόσμος και περιέργως άρχισε μια ασυνήθιστη αντίσταση με το «δεν πληρώνω». Είναι μία μορφή απρόσμενης συμπεριφοράς, χωρίς τα γνωστά επεισόδια των διαδηλώσεων, που το αποτέλεσμά τους ήταν οι εμπρησμοί, οι καταστροφές των καταστημάτων, οι συμπλοκές με την αστυνομία και το αίμα στις κάμερες. Μεγάλο μέρος της ευθύνης για το πώς κυβερνιέται σήμερα η χώρα, έχει μια πολύ μεγάλη μερίδα πολιτών. Επί τριάντα ολόκληρα χρόνια ο πολιτικός μας κόσμος έκτιζε ένα μοντέλο ανάπτυξης σε σαθρό έδαφος. Ακόμη και για όσους δεν το είχαν καταλάβει, όταν έσκασε η φούσκα έπρεπε να γίνει αντιληπτό. Τώρα τι κάναμε; Αφού κατέρρευσε το κτίριο, αναθέσαμε στους ίδιους μηχανικούς να το ξαναχτίσουν, με τους ίδιους μηχανισμούς και με τα υλικά της κατεδάφισης.

Ψέματα Παπανδρέου

Το δράμα της περίθαλψης.

Έκπληκτος παρακολουθώ αυτές τις ημέρες τον πανέξυπνο κι επικοινωνιακότατο υπουργό υγείας, να περιφέρεται στα τηλεοπτικά παράθυρα και στα τηλέφωνα των ραδιοφωνικών σταθμών. Πρόθυμος να εξηγήσει πόσο καλά είναι τα μέτρα που παίρνει για την βελτίωση της περίθαλψης των ασθενούντων ασφαλισμένων. Αιτία οι απεργίες ιατρών, φαρμακοποιών και συγκοινωνιακών μέσων, που ταλαιπωρούν κάθε πικραμένο. Παράλληλα αντιμετωπίζει τους απεργούς με σκληρό διάλογο δημόσια, από τα ίδια μέσα επικοινωνίας. Την Παρασκευή 4/2/11 όμως το παράκανε, βοηθούμενος προκλητικά από γνωστό δημοσιογράφο της πρωινής ζώνης και λαϊκό ήρωα των δεινοπαθούντων και κατατρεγμένων χαμηλοσυνταξιούχων.

Νομική σχολή Αθηνών.

Σήμερα ήρθε στην μνήμη μου ένα γεγονός που συνέβη το 1963. Σκληρά γεγονότα που δεν πρέπει να ξεχνιούνται ιστορικά, αλλά και να μην αναζωπυρώνουν τα κομματικά πάθη. Τότε ο Κωνστ/νος Καραμανλής (ο θείος) ως πρωθυπουργός είπε, «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο» και ύστερα εγκατέλειψε την εξουσία. Από τότε πολλές φορές, όσοι δεν ξεχνούν και δεν αγνοούν την ιστορία αυτού του τόπου, ασφαλώς το σκέφθηκαν η και το είπαν πολλές φορές κάτω από παρόμοιες συνθήκες. Σήμερα μας το θύμισαν πάλι τα γεγονότα στην νομική σχολή Αθηνών.

Δημόσια τηλεόραση.

Η οικονομική κρίση εκτός από τους εργαζόμενους, τις επιχειρήσεις και γενικά τους διαφόρους τομείς της εθνικής οικονομίας, έπληξε και την ιδιωτική τηλεόραση. Οι αστέρες της, ασφαλώς με την σύμφωνη γνώμη των καλαναρχών και ορισμένων εφημερίδων, άρχισαν πόλεμο εναντίων της κρατικής τηλεόρασης. Μίλησαν για τις μεγάλες δαπάνες, για το υπεράριθμο προσωπικό και άλλα πολλά. Μέχρι εδώ μπορεί να έχουν δίκιο. Είναι εντελώς απαράδεκτοι που είπαν ότι δεν έχει τηλεθέαση, άρα δεν έχει λόγους ύπαρξης. Το θέμα της τηλεθέασης είναι ένα παλαιό πρόβλημα.

Λειτούργημα, η επάγγελμα.

Ποια από τις δύο ιδιότητες ασκούν οι βουλευτές του Ελληνικού κοινοβουλίου; Είναι μια δύσκολη απάντηση, γιατί πράγματι δεν είναι όλοι το ίδιο. Να εξετάσουμε και τις δύο κι οι αναγνώστες ας τους αποδώσουν αυτήν που θεωρούν ως σωστή ιδιότητα. Κατ’ αρχήν την αμοιβή τους την ονομάζουν «βουλευτική αποζημίωση» κι όχι μισθό, η παροχή υπηρεσιών. Ο όρος υπάρχει, αλλά στις ημέρες μας χρησιμοποιείται κυρίως σε περιπτώσεις που κάποιος παθαίνει ζημιά και δι αυτό από κάπου αποζημιώνεται. Στην προκειμένη περίπτωση ποια ακριβώς είναι η ζημιά και γιατί διαρκώς δίνουν αυξήσεις στον εαυτό τους; Μήπως γιατί αυξάνονται οι ζημιές τους, η ο τιμάριθμος; Μαζί με τις αμοιβές αυξάνουν και τα διάφορα προνόμια που είχαν θεσπίσει οι προηγούμενοι και δεν είναι λίγα.