Τίνα Μπιρμπίλη.

KΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 20/7/11 

Μια αμφιλεγόμενη τοποθέτηση 

Η είδηση κυκλοφόρησε στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας και προκάλεσε πληθώρα σχολίων: η πρώην υπουργός Περιβάλλοντος, κ. Τίνα Μπιρμπίλη, προορίζεται από τον πρωθυπουργό να αναλάβει καθήκοντα εκπροσώπου της Ελλάδας στον ΟΟΣΑ. Ούτε διαψεύσθηκε ούτε επιβεβαιώθηκε από επίσημα κυβερνητικά χείλη, ωστόσο όντως της έγινε σχετική πρόταση. Τα σχόλια που έγιναν επικεντρώθηκαν, κυρίως, στην κριτική για εξόφθαλμο δείγμα νεποτισμού από πλευράς του πρωθυπουργού, ως ένα ακόμα δείγμα της φροντίδας με την οποία περιβάλλει τους στενούς συνεργάτες του, ενώ διατυπώθηκαν ερωτήματα ως προς τα τυπικά προσόντα που θα πρέπει να έχει ο εκπρόσωπος της χώρας στον ΟΟΣΑ και στο κατά πόσον η κ. Μπιρμπίλη πληροί τις προϋποθέσεις.

Η είδηση συνοδεύθηκε, ωστόσο, με μια ακόμη πληροφορία: ότι η αμοιβή για τη συγκεκριμένη θέση ανέρχεται σε περίπου 300.000 ευρώ ετησίως, αφορολόγητα, ενώ στις παροχές περιλαμβάνονται η χρήση οικίας στο Παρίσι -έδρα του ΟΟΣΑ- και του προσωπικού του οργανισμού. Και αυτή η πληροφορία συνοδεύτηκε από σχόλια εάν και κατά πόσο η πρώην υπουργός Περιβάλλοντος δικαιούται μιας τέτοιας αμοιβής, τι έχει κάνει για να πάρει αυτά τα χρήματα, εφόσον, φυσικά, ολοκληρωθεί η τοποθέτησή της εκεί. Ούτε αυτή η πληροφορία, του ύψους της αμοιβής, σχολιάσθηκε από επίσημα κυβερνητικά χείλη. Είναι δεδομένο ότι, ακόμη και αν δεν ανέρχεται ακριβώς σε αυτό το ύψος, η αμοιβή για τη θέση είναι αρκετά υψηλή. Ανεξαρτήτως του προσώπου που θα αναλάβει την εκπροσώπηση της χώρας στον ΟΟΣΑ και των κριτηρίων με τα οποία γίνεται η επιλογή του, υπάρχει ένα δεδομένο: ότι πρόκειται σίγουρα για μια καλοπληρωμένη δουλειά. 

Το πρωταρχικό ζήτημα δεν είναι εάν στη θέση αυτή θα τοποθετηθεί η κ. Μπιρμπίλη ή κάποιος άλλος, αν και έχει τη σημασία του και αυτό. Είναι εάν η Ελλάδα έχει όχι την πολυτέλεια, αλλά τη δυνατότητα, το περιθώριο να πληρώνει τόσο υψηλές αμοιβές και να χορηγεί πρόσθετες παροχές για τη θέση αυτή και άλλες, ανάλογες, διότι δεν πρόκειται, ασφαλώς, για τη μοναδική περίπτωση. Οι αμοιβές για τα συγκεκριμένα πόστα προσδιορίστηκαν και διογκώθηκαν σε καιρούς παχειών αγελάδων, τότε που κανείς δεν ζητούσε τον λογαριασμό ούτε για ένα διορισμό παραπάνω ούτε για ένα επίδομα πάσας πιθανής ή απίθανης αιτιολόγησης. Οταν, όμως, καθημερινά το οικονομικό επιτελείο αναζητάει να βρει τι περισσεύει και από πού μπορεί να κόψει, το άκουσμα και μόνο της ύπαρξης θέσεων με τόσο υψηλές αμοιβές προκαλεί το δημόσιο αίσθημα. Κανείς δεν ζητεί η εκπροσώπηση της χώρας σε διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς να καταργηθεί ούτε να γίνεται από ρακένδυτους εκπροσώπους. 

Ωστόσο, θα ήταν χρήσιμο να πληροφορηθούμε κάποια στιγμή -και η αφορμή δόθηκε τώρα- πόσες τέτοιες θέσεις υπάρχουν και τι αμοιβή προβλέπεται για κάθε μία από αυτές. Τη στιγμή, δε, που περικόπτονται ακόμη και βασικές συντάξεις, θα ήταν επίσης χρήσιμο να επαναξιολογηθεί η δαπάνη και να επαναπροσδιοριστούν οι αμοιβές, στη βάση των πραγματικών δυνατοτήτων της χώρας. Θα ρωτήσει, βεβαίως, κανείς «πόσα χρήματα μπορούν να εξοικονομηθούν από δέκα - είκοσι θέσεις;». Όμως, δεν έχει να κάνει με το ποσό, έχει να κάνει με το μήνυμα που θα εξέπεμπε μια τέτοια απόφαση.

Της Δώρας Αντωνίου.