Η αποτυχία των πολιτικών.

Η Ελληνική δημοκρατία βουλιάζει αργά και σταθερά. Τα πολιτικά κόμματα με τους επαγγελματίες πολιτικούς απέτυχαν να διαχειριστούν τα κοινά, επ’ αγαθό της κοινωνίας. Όλο το φάσμα, από την παραδοσιακή λαϊκή δεξιά, μέχρι την ορθόδοξη σταλινική αριστερά. Όσο υπήρχαν χρήματα όλοι γνώριζαν τρόπους να ξοδεύουν χωρίς να μας λένε πως ήταν δανικά. Ίσως βέβαια και οι απλοί βουλευτές να μην γνώριζαν την ακριβή κατάσταση της οικονομίας, αλλά στο πάρτυ έπαιρναν μέρος κι έτσι δεν απαλλάσσονται της ευθύνης. Το μόνο που ήθελαν να εξασφαλίζουν, ήταν η επανεκλογή τους και η νομή της εξουσίας. Η περίφημη γενιά του πολυτεχνείου εξαργύρωσε την συμμετοχή της στα γεγονότα της εποχής, με τις καλά αμειβόμενες θέσεις του δημοσίου και της πολιτικής. Όχι όλοι φυσικά, μα ένας αρκετά μεγάλος αριθμός εξ αυτών.

Ποτέ δεν χρειάστηκε να βγούν στην αγορά εργασίας. Δεν γνώρισαν τον κόπο της αναγνώρισης της αξίας τους στην ελεύθερη οικονομία, την σκληρότητα της εργοδοσίας και τον ανταγωνισμό για την επικράτησή τους αξιοκρατικά. Προτίμησαν να ανέλθουν κοινωνικά και οικονομικά με το ψέμα και την δημαγωγία. Οι σοσιαλιστές εκμεταλλεύθηκαν τους ψηφοφόρους της αριστεράς, παριστάνοντας τους αριστερούς από θέση ηγεσίας και κυβέρνησαν τα περισσότερα χρόνια της μεταπολίτευσης. Η δεξιά προσπάθησε να τους μιμηθεί βλέποντας τις συνεχείς επιτυχίες τους στο εκλογικό σώμα και φυσικά απέτυχε, χάνοντας συγχρόνως την ιδεολογική της ταυτότητα. Η ορθόδοξη αριστερά παρέμεινε στα ξεπερασμένα συνθήματα του παρελθόντος, άγνωστο για ποιο λόγο. Η προοδευτική λεγόμενη αριστερά που θέλησε να ξεφύγει κάνοντας την αλλαγή, κατέληξε να τροφοδοτεί με στελέχη της τους σοσιαλιστές. Σαν να ανακάλυψαν το πραγματικό πολιτικό φώς στον πράσινο ήλιο, που εναντίον του έλεγαν μύρια όσα. Μπίστης, Δαμανάκη, Ανδρουλάκης, Μόσιαλος κλπ. 

Όλοι από την αριστερά ξεκίνησαν και κάποιοι από στελέχη της ΚΝΕ. Πότε ήταν σωστοί; όταν ζητούσαν την ψήφο των αριστερών; η των σοσιαλιστών; Πότε ήταν στη σωστή θέση; τότε η τώρα; Κι αν είναι τώρα ζήτησαν ποτέ συγνώμη από τους πρώην ψηφοφόρους τους γιατί τους οδηγούσαν τότε σε λάθος δρόμο; Φυσικά όχι, για ποιο λόγο να το έκαναν, μήπως τους το ζήτησε κανείς; Περίπου δύο χρόνια τώρα κυβερνούν οι σοσιαλιστές με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν». Η οικονομία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Όλα τα μέτρα που πήραν από την αρχή ήταν η αιτία της διάλυσης του ιδιωτικού τομέα, σαν να ήταν αυτός προβληματικός. Έτσι η ανεργία έφτασε στα ύψη. Στο δημόσιο μόνον περικοπές επιδομάτων έκαναν. Κατά τα άλλα προστασία, γιατί αυτός είναι ο κομματικός τους στρατός κι αυτός θα τους ξαναψηφίσει. Δεν τους ενδιαφέρει η πραγματική ανάπτυξη, η διατήρηση της εξουσίας και η επανεκλογή τους είναι το μέλημά τους. 

Κοροϊδεύουν και τους κουτόφραγκους τόσον καιρό, μα τους πήραν χαμπάρι. Τώρα τους ζητούν δραστικά μέτρα κι αυτοί φορτώνουν τους ήδη φτωχούς με βαρύτατα φορολογικά μέτρα. Η τρόικα εκτός της βαριάς φορολόγησης, τους αναγκάζει ν’ απολύσουν όσους προσέλαβαν το 2010 και το 2011. Παρά τα τεράστια δημόσια έξοδα οι διορισμοί που έγιναν είναι 24000 όπως λέγεται, γι αυτό οι δανειστές μας ζητούν επιμόνως την απόλυσή τους. Το περίεργο είναι ότι έχουν την προστασία και των αριστερών κομμάτων που υποτίθεται ότι είναι στο πλευρό του εργάτη. Όταν έγιναν απολύσεις από ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν έδειξαν το ίδιο ενδιαφέρον. Πώς να πληρώσει ο μη έχων; Το ωραίο είναι πως μας λένε πως ο λαός κάνει θυσίες. Δεν κάνει θυσίες, εκβιάζεται. Αν έβαζαν προαιρετική την φορολογία, θα βλέπαμε πόσο θυσιαστικοί θα ήταν οι πολίτες. Με τον εκβιασμό της διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος, πώς να μην κάνει την υποχώρηση ο καταναλωτής. Δεν λέγεται θυσία αυτό. 

Πρόσφατα φρόντισαν να απαλλάξουν όλους τους πολιτικούς που κατηγορήθηκαν για σκάνδαλα και για παράνομο πλουτισμό. Ο λαός ακριβοπλήρωσε έκτακτες εξεταστικές επιτροπές γι αυτό. Τι νομίζουν, πως το ξέχασε; Ποια ικανοποίηση πήρε για την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος για να κάνει θυσίες. Εξαγριώθηκε με το «μαζί τα φάγαμε» του ευτραφούς αντιπροέδρου. Δεν μας έφτανε ο ένας μας έβαλαν και δεύτερο με τα ίδια σωματικά προσόντα, για να έχουν ένα κοινό στοιχείο, αν αυτό λογίζεται προσόν ως ένδειξη στέρησης κι όχι κοιλιοδουλείας. Ποιοι τα έφαγαν, εμείς η αυτοί; Η εικόνα τους μιλάει από μόνη της.