Προς τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Αξιότιμε κύριε πρόεδρε της Ελληνικής δημοκρατίας.

Με όλον τον σεβασμό που έχω, όπως φυσικά όλοι οι Έλληνες προς τον θεσμό και το αξίωμά σας, θέλω να αναφερθώ στα γεγονότα που συνέβησαν την 28η Οκτωβρίου στην Θεσσαλονίκη. Φυσικά ήταν απαράδεκτα και θλιβερά, τα οποία όμως μπορούσατε να είχατε αποφύγει. Όπως ανακοίνωσε η αστυνομία, σας είχε ενημερώσει πως η κατάσταση δεν ήταν ήρεμη. Παρ’ όλ’ αυτά αποφασίσατε να πάτε, νομίζω πιστεύοντας πως ο κόσμος θα σεβαστεί το πρόσωπό σας. Κύριε πρόεδρε, δεν έχετε αντιληφθεί πως οι αντιπρόσωποι του έθνους και κυρίως οι της κυβερνητικής παρατάξεως, από την οποία άλλωστε κι εσείς προέρχεσθε, δεν τολμούν να κάνουν δημόσια εμφάνιση; Δεν έχετε καταλάβει πως η κυβέρνηση δεν διαθέτει πια την εμπιστοσύνη του λαού, τον οποίον σεις εκπροσωπείτε; Θυμόσαστε στην μακρά πολιτική σταδιοδρομία σας, μια τόσο μεγάλη αστυνομική δύναμη να συνοδεύει τον πρωθυπουργό κατά την επίσκεψή του στην διεθνή έκθεση της Θεσσαλονίκης; Μήπως δεν έχετε σωστή αντίληψη της πραγματικής κατάστασης του λαού; Ομιλείτε για θυσίες που κάνει. Δεν είναι έτσι.

Ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Το ερώτημα αυτό ετέθη για πρώτη φορά στην ιστορία της νεότερης Ελλάδος, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον πρεσβύτερο. Ήταν Ιούνιος του 1963 μετά την δολοφονία του βουλευτού της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη στην Θεσσαλονίκη. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Κύλισε πολύ νερό στ’ αυλάκι της ιστορίας, αλλά πάντα όλοι νιώθαμε πως πίσω από την εκάστοτε εξουσία κάποιος η κάποιοι κινούσαν τα νήματα από το παρασκήνιο. Άλλοτε εκδότες, καναλάρχες, μεγαλοεργολάβοι μεγάλων έργων, οι κοινώς λεγόμενοι «νταβατζήδες» όπως τους ονόμασε Καραμανλής ο νεότερος. Το ερώτημα είναι πάλι επίκαιρο στην εποχή μας.