Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Και τώρα τι κάνουμε;

Το Κινέζικο μαρτύριο της σταγόνας, συνεχίζεται. Θ’ αρχίσουμε να μαδάμε μαργαρίτες κι αντί το μ’ αγαπά δεν μ’ αγαπά, θα λέμε. Θα πτωχεύσουμε, δεν θα πτωχεύσουμε. Ζούμε με την καθημερινή αγωνία. Πόσο θα κατεβούν οι μισθοί και οι συντάξεις, πόσο θα αυξηθεί η ανεργία, τι νέος φόρος θα πέσει στο κεφάλι μας, πόσο θ’ αυξηθούν οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης, η συμμετοχή μας στα φάρμακα, οι λογαριασμοί ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, στα εισιτήρια συγκοινωνιών και σε όσες άλλες δαπάνες δεν είναι δυνατόν ν’ αποφύγουμε. Πόσο θ’ αντέξουν τα ταμεία να πληρώνουν συντάξεις, νοσοκομειακή περίθαλψη, φάρμακα, ιατρικές και εργαστηριακές εξετάσεις και ότι άλλο πληρώνουν. Με την αύξηση της ανεργίας και με την εισφοροδιαφυγή, είναι γνωστό ότι μειώνονται τα έσοδά τους. Με τις αγορές κρατικών ομολόγων που έχουν χάσει την ονομαστική τους αξία, έχουν μειωθεί τα αποθεματικά τους και ίσως να είναι ανύπαρκτα. Από πού περιμένουμε βοήθεια, από τους κυβερνώντες; Αποκλείεται. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η διατήρηση των προνομίων τους και η επανεκλογή τους. Και να θέλανε, δεν γνωρίζουν τον τρόπο να το κάνουν. Το μόνο που έχουν διδαχθεί κι εφήρμοζαν μέχρι σήμερα, είναι ο τρόπος που μας έχει φέρει στην σημερινή αδιέξοδη κατάσταση.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Η πλήρης κατάρρευση.

Πρίν από τρία περίπου χρόνια ο κ. Παπανδρέου, τότε που συμμετείχε στα συλλαλητήρια και στα μπλόκα των αγροτών, μας έλεγε πως η κυβέρνηση Καραμανλή, ήταν η χειρότερη της μεταπολιτεύσεως. Ζητούσε εκλογές, απειλούσε πως αν δεν γίνουν πριν την ώρα τους, θα τις προκαλούσε με την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας. Είχε λύσεις για όλα τα προβλήματα κυρίως για το οικονομικό (δεν χρειάζεται να επαναλάβω το σλόγκαν, όλοι το γνωρίζουν). Στο τέλος κατάφερε να πετύχει τον σκοπό του, εκμεταλλευόμενος την ευπιστία των ψηφοφόρων και με την βοήθεια των μέσων ενημέρωσης, έγινε αυτό που μέχρι πρότινος θεωρείτο αδιανόητο. Ο Γιωργάκης (όπως των αποκαλούσαν οι πάντες) πρωθυπουργός.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...