Η αλλαγή της αλλαγής.

Όλα τα είχαμε, ένα νέο κόμμα μας έλειπε. Φαίνεται πως κάποιοι κατάλαβαν την έλλειψη και προσπαθούν να καλύψουν το κενό. Η συγκέντρωση των 58 με αρκετούς ξέμπαρκους πολιτικούς και πρώην αποτυχημένους. Ορισμός, το κέντρο, τι άλλο; Στο κέντρο χωράνε όλοι. Κεντροαριστεροί, κεντροδεξιοί και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Το λίγο από εδώ και λίγο από εκεί, μου θυμίζει το «ολίγον έγκυος» Ελληνικές εφευρέσεις και ορισμοί θέσεως κομμάτων, προς εξαπάτηση αφελών ψηφοφόρων. Επίσημη δήλωση θέσεως της κίνησης η κεντροαριστερά, απαραίτητο συμπλήρωμα η προοδευτική. Συμπαθής ό όρος προοδευτικός, σε όλο τον χώρο της αριστεράς.

Η κατεχόμενη Ελλάδα.

Από τις γενιές των δεκαετιών του 30 και του 40 όσοι είναι εν ζωή σήμερα, ξαναζούν μια δεύτερη κατοχή, ή οποία εξελίσσεται, μέχρι να φτάσει την τραγικότητα εκείνης της εποχής. Σήμερα όπως και τότε, δικοί μας άνθρωποι εφαρμόζουν συνθήκες, όχι λιτότητας όπως τις ονομάζουν, αλλά εξαθλίωσης. Η μόνη διαφορά που έχουν οι σημερινοί με τους τότε, είναι πως οι δυνάμεις κατοχής που τους επέβαλαν ήταν στρατιωτικές, ενώ σήμερα είναι οικονομικές. Οι τότε δεν ήταν νόμιμοι, οι τώρα είναι τουλάχιστον νομιμοφανείς. Είναι εκλεγμένοι από οπαδούς και αφελείς ψηφοφόρους. Έχουμε ακόμη μία μερίδα κουτών και ανώριμων οπαδών που κάνουν την εξής σκέψη. Να ψηφίσω αυτόν, για να μην βγεί ο άλλος. Το άκρον άωτον της ηλιθιότητος. Όχι γιατί είναι σωστός, για να μην βγει ο άλλος.

Η αντιπολίτευση σήμερα.

Στο προηγούμενο άρθρο μου άσκησα την κριτική μου στην συμπολίτευση ή συγκυβέρνηση, όπως θέλετε ονομάσετε αυτό το μόρφωμα μεταξύ δύο ανόμοιων κομμάτων, πολιτικών και νοοτροπιών. Όσοι θέλετε να το διαβάσετε είναι το προηγούμενο στην σειρά του Blog. Σήμερα θα κάνω το ίδιο με τα κόμματα της αντιπολίτευσης που δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση. Δυστυχώς για την χώρα μας και τους πολίτες της, η κατάσταση δεν είναι καλή, είναι μάλλον για να ακριβολογώ, τραγική. Η συνεργασία μεταξύ των πολιτικών είναι ανύπαρκτη, γιατί στερούνται ικανότητος να διαχειριστούν την κατάσταση και μόνος σκοπός τους είναι, οι μεν να διατηρήσουν την εξουσία με όλα τα προνόμια και τις απολαβές που αυτή τους παρέχει, οι δε να την καταλάβουν. Αρχίζω με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, γιατί είναι εν δυνάμει αυριανή κυβέρνηση και δεύτερο με μικρή διαφορά ψήφων από το πρώτο, που κυβερνά σήμερα με την στήριξη του τρίτου.

Λειτουργεί η δημοκρατία στην Ελλάδα;

Ο τίτλος είναι ένα ερώτημα που πρέπει να θέσουμε όλοι στον εαυτό μας, παρακάμπτοντας τον φανατισμό και την οπαδοποίηση. Θα παραθέσω ορισμένα στοιχεία και περιστατικά που δεν έχουν περάσει απαρατήρητα, αλλά πολλοί από μας τα έχουν δει με τις παρωπίδες του φανατισμού. Πρώτος ο πρωθυπουργός, που διαλαλεί πως για ότι κάνει έχει την έγκριση όλου του λαού. Είναι όμως έτσι; Πρώτον τον ψήφισε το 29.7% των ψηφοφόρων. Είναι όλος ο λαός ή το ένα τρίτο; Και πάλι η λαϊκή εντολή που πήρε, είναι αυτή η πολιτική που ασκεί σήμερα; Είναι η πολιτική των Ζαππείων και των προεκλογικών υποσχέσεων; Κυβερνά με ένα νόμο που νοθεύει την λαϊκή βούληση.

Πολιτική μυθολογία.

Γεννήτορες της μυθολογίας, οι αρχαίοι υμών πρόγονοι. Στο πέρασμα των αιώνων η μυθολογία γενικεύθηκε στους λαούς όλου του κόσμου, ως απαραίτητη για την δικαιολόγηση γεγονότων και θεωριών, που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτές από τους απλούς ανθρώπους. Μεγάλοι χρήστες του μύθου ήταν πάντα, τα ιερατεία των διαφόρων θρησκειών και οι πολιτικοί.

Αναγνώριση των δικών μας λαθών.

Κάποια στιγμή πρέπει όλοι να κάνουμε έναν απολογισμό, πόση συμμετοχή έχουμε στην σημερινή κατάσταση της πατρίδας μας και ως εκ τούτου στην δική μας. Είναι εύκολο να ρίχνουμε την ευθύνη στους πολιτικούς και την έχουν πραγματικά, αλλά κι εμείς δεν είμαστε ανεύθυνοι, διότι όχι μόνον επιτρέψαμε, αλλά διευκολύναμε την εξέλιξη των γεγονότων. Όλα έγιναν με σχέδιο. Δεν μπορεί να ήταν τίποτα τυχαίο κι άρχισε πριν πολλά χρόνια, χωρίς να καταλαβαίνει κανείς τίποτα. Η λεγόμενη δεξιά, πολλά χρόνια στην διακυβέρνηση της χώρας, δεν μας πέρασε ποτέ απ’ το νου γιατί αναγνώρισε το ΚΚΕ και το έκανε κοινοβουλευτικό κόμμα. 

Οι τζαμπατζήδες.

Δεν πέρασε πολύς καιρός από το τραγικό δυστύχημα, που είχε αποτέλεσμα τον θάνατο ενός νέου παιδιού, μπορώ να πω για ασήμαντη αφορμή και θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω το «ασήμαντη» αλλά οπωσδήποτε υπάρχουν σοβαρές ευθύνες, τις οποίες κάποιοι προσπάθησαν να συγκαλύψουν και κάποιοι άλλοι να τις εκμεταλλευτούν πολιτικά. Το κακό ξεκινά από πολύ ψιλά και το δυστύχημα, ήταν αυτό που έδωσε την αφορμή να δείξει ο πολίτης τα αισθήματά του προς την πολιτεία, για την αναλγησία της, την αδιαφορία της και τον εμπαιγμό προς τους ιθαγενείς υπηκόους της. Έτσι εξηγείται η αγανάκτηση των επιβατών. Ποιος είναι ο πρώτος τζαμπατζής;

Ελληνισμός και Χριστανισμός.

Μία από τις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες είναι ο Χριστιανισμός. Το σύμβολο πίστεως της συγκεκριμένης θρησκείας, γραμμένο με απόφαση της πρώτης μεγάλης οικουμενικής συνόδου επισκόπων, αναφέρει πίστην «εις μίαν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν εκκλησίαν» παρ όλ’ αυτά είναι χωρισμένος σε τρία μεγάλα δόγματα, και σε πολλά άλλα μικρά. Η σύνοδος έγινε το 325 μχ. στην Νίκαια της Βιθυνίας υπό την προεδρίαν του Ρωμαίου αυτοκράτoρος Κωνσταντίνου. Τα τρία βασικά δόγματα του Χριστιανισμού είναι των ορθοδόξων, των καθολικών και των προτεσταντών. Η πλειονότης των απανταχού Χριστιανών ελάχιστα η καθόλου γνωρίζει τις διαφορές που χωρίζουν τα αδελφά δόγματα. Οι αρχιερείς ουδόλως ενδιαφέρονται να εξηγήσουν στους πιστούς αυτές τις διαφορές, τους αφήνουν να πιστεύουν ότι είναι στο σωστό δόγμα και πως όλοι οι άλλοι είναι λάθος .

Η άλλη όψη του νομίσματος.

Ώδινεν όρος αλλά δεν έτεκεν μυν, έτεκεν Βενιζέλον, τον γίγαντα αυτόν της πολιτικής μας σκηνής. Ο κυρίαρχος έστειλε το ΠΑΣΟΚ εκεί που αποφάσισε κι ενώ του έδωσε 28 βουλευτές μόνον, σήμερα είναι στην εξουσία με 12 κυβερνητικές καρέκλες. Άλλη μία φορά θα θυμηθούμε όσοι επιμένουμε να θυμόμαστε το «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο». Άλλο ψηφίζεις κι άλλο κυβερνά, είναι αυτό που λέει ο τίτλος του παρόντος. Αυτό θα επαναληφθεί πολλές φορές στο άρθρο, χωρίς και να το γράφω απαραίτητα, γιατί το νόμισμα αυτού του τόπου, έχει μεν δύο όψεις αλλά είναι και κάλπικο, είτε δραχμή είτε ευρώ. Κάλπικο το έκαναν οι εκπρόσωποι μας. Παράδειγμα στις τελευταίες εκλογές μας είπαν πως αν φύγουμε απ’ το ευρώ δεν θα έχουμε πετρέλαιο τον Χειμώνα.

Ελλάς και Ευρωπαϊκή ένωση.

Ευρώπη, η γηραιά ήπειρος όπως συνηθίζεται να την αποκαλούν. Μία ένωση που αποτελείτε από 27 χώρες, γιατί δεν είναι όλες οι χώρες της Ευρώπης στην ένωση. Ένας γίγας με πληθυσμό μετρημένο τον Ιανουάριο του 2009 στα 499.628.529 άτομα. Πρόκειται για τον τρίτο μεγαλύτερο πληθυσμό στον κόσμο μετά την Κίνα και την Ινδία. Είναι μία από τις ισχυρότερες οικονομίες του κόσμου και υποτίθεται από τις περισσότερες πολιτισμένες περιοχές του πλανήτη. Το (υποτίθεται) θα το εξηγήσω αργότερα στο άρθρο. Είναι μία εταιρική ένωση, με κράτη που έχουν διαφορετικές γλώσσες, ήθη και έθιμα, μεγάλες πληθυσμιακές διαφορές, διαφορετικό τρόπο ζωής και φυσικά πολιτισμό. Σ’ αυτή την ένωση είμαστε εταίροι οι Έλληνες ή εταίρα η Ελλάδα; Αυτό δεν χρειάζεται να το εξηγήσω, ό έχων νού, το αντιλαμβάνεται.Οι εταίροι μας λοιπόν, όπως του αρέσει να επαναλαμβάνει ο Βενιζέλος και να φουσκώνουν τα μάγουλά του από υπερηφάνεια, μου θυμίζει την παροιμία «κι η μυλωνού τον άνδρα της με τους πραματευτάδες».

Ουδέν κακόν αμιγές καλού.

Οι άνθρωποι που είναι αισιόδοξοι (δεν είμαι μεταξύ αυτών) σε κάθε περίπτωση περιμένουν ακόμη και στις μεγάλες καταστροφές, πως κάτι θα διορθώσει τα κακώς κείμενα.Η αλήθεια είναι πως και οι σοφοί πρόγονοί μας έλεγαν «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Βέβαια αυτό δεν νομίζω πως είναι αισιοδοξία, απλώς είναι μάλλον συμβουλή, πως από κάθε τι κακό, πρέπει να αντλούμε γνώσεις και πείρα, για την αποφυγή μελλοντικών λαθών. Αυτό είναι το καλό. Γιατί κάνω αυτόν τον πρόλογο. Γιατί ποτέ δεν αντλούμε πείρα από τα λάθη μας, μας μένει μόνον η αισιοδοξία και μας ικανοποιούν τα ψεύδη, κυρίως τα προερχόμενα από την πλευρά των πολιτικών.

Ελλήνων Πάσχα.

Το Πάσχα είναι μία βασική εορτή των Ιουδαίων. Η ονομασία του είναι Πεσάχ και γίνεται εις ανάμνηση της εξόδου τους από την Αίγυπτο, την απελευθέρωσή τους από την δουλεία, με οδηγό και ηγέτη τον Μωυσή. Το τελετουργικό είναι ίδιο μέχρι σήμερα. Ο νόμος τους ορίζει να φάνε χόρτα πικρά, ψωμί άζυμο, κρασί και κρέας που να είναι «το δε αρνίον σας θέλει είσθαι αρσενικόν, ενιαύσιον εκ των προβάτων ή εκ των αιγών» δηλαδή όχι άνω του έτους. Να μην του σπάσουν κανένα του κόκαλο και να φαγωθεί όλο. Εξοδ. ΙΒ. 5-21. Με το αίμα του έβαψαν τους παραστάτες της πόρτας τους να ξεχωρίζουν, γιατί το βράδυ εκείνο θα εξολοθρευόντουσαν όλα τα πρωτότοκα, ανθρώπων και ζώων των Αιγυπτίων. Η ημέρα ήταν καθορισμένη την 14η του μηνός Αβίβ, που αργότερα ονομάσθηκε Νισάν, την νύχτα με την πρώτη πανσέληνο, μετά την Εαρινή ισημερία.

Το χαμένο Ελληνικό νταηλίκι.

Όλα τα είχαμε και δεν μπορούσα να σκεφθώ τι μας έλειπε. Βασάνισα αρκετά το μυαλό μου και κατέληξα. Λοιπόν αυτό που έχει χαθεί τελείως απ’ την ζωή μας είναι το νταηλίκι. Μην σας φαίνεται παράξενο, για πολλά χρόνια το βλέπαμε κάθε μέρα από τους οδηγούς στους δρόμους, ακόμη και στην διεκδίκηση μιας θέσης στάθμευσης. Στις εργατικές και υπαλληλικές απαιτήσεις για καλύτερες αμοιβές, μικρότερα ωράρια, περισσότερες αργίες κλπ. Μπλόκα από τους αγρότες στις εθνικές οδούς, για μεγαλύτερες επιδοτήσεις. Μπλόκα στα λιμάνια στα κρουαζιερόπλοια, για εφαρμογή του καμποτάζ. Απεργίες για ψήλου πήδημα, συνοδευόμενες με πορείες στους κεντρικούς δρόμους των μεγάλων πόλεων και κυρίως της Αθήνας.

Βουλή, κρατικό θέατρο Ελλάδος.

Όλοι γνωρίζουμε τα δύο μεγάλα κρατικά θέατρα της Ελλάδος. Το Εθνικό στην Αθήνα και το κρατικό Βορείου Ελλάδος. Ένα μας διαφεύγει. Έχει το μεγαλύτερο κτίριο, είναι το ακριβότερο, με τον μεγαλύτερο αριθμό ηθοποιών και υπαλλήλων, είναι αυτό της βουλής των Ελλήνων. Διαθέτει μεγάλη σκηνή, δεν χρειάζεται αλλαγές σκηνικών, γιατί βασίζεται στην παρουσία και στην τέχνη του λόγου των ηθοποιών του. Στην κυρίως αίθουσα είναι καθορισμένες οι θέσεις των συμμετεχόντων στην παράσταση.

Ένα πολύ παλαιό ερώτημα.

Τελικά «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο»; Την πρώτη φορά που το άκουσα, ήταν τον Μάιο του 1963. Το είχε πει ο Καραμανλής ο θείος και τότε πρωθυπουργός, όταν στην Θεσσαλονίκη δολοφόνησαν τον βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη. Θυμάμαι πως έγινε τότε μεγάλος σάλος, βρέθηκε ο δολοφόνος δικάστηκε και καταδικάστηκε. Ποιος και γιατί όπλισε το χέρι του, από την κορυφή της ιεραρχίας των όσων και ήταν πολλοί πίσω από τον δολοφόνο, δεν τον μάθαμε. Πολλά ονόματα ακούστηκαν και κατηγορήθηκαν, όχι όμως η κορυφή. Το βάρος το επωμίστηκε ο τότε πρωθυπουργός και η υπόθεση έκλεισε. Δεν κάνω αυτή την εισαγωγή για να θυμίσω το γεγονός, αλλά για να υποβάλω το ερώτημα της αρχής. Δεν γνωρίζω αν είχε ειπωθεί πρωτύτερα από άλλους με την ίδια απορία, από τότε όμως μέχρι σήμερα, χωρίς να διατυπωθεί από επίσημα χείλη, όλοι μας λίγο ως πολύ το διερωτηθήκαμε πολλές φορές, άλλοτε γνωρίζοντας, άλλοτε όχι.

Ευρωπαίοι της μεσογείου.

Παρακολουθώντας την αντίδραση των πολιτών των τριών μεσογειακών χωρών, στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, διερωτώμαι. Υπάρχει μεγάλη διαφορά διανοητικού επιπέδου μεταξύ των λαών Ισπανών, Ιταλών κι Ελλήνων; Και είναι αυτός ο λόγος της διαφορετικής αντίδρασης ή είναι καλύτερη η εφαρμογή της πολιτικής του φόβου και της προπαγάνδας από την δική μας κυβέρνηση; Δεν υπάρχει αμφιβολία πως, όχι μόνον η δική μας αντίδραση είναι λιγότερη έως καθόλου, αλλά επιμένουμε να εμπιστευόμαστε τα ίδια πρόσωπα και δεν τολμούμε να δοκιμάσουμε άλλα. Βλέπουμε τις συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια τα δικά τους και δεν μπορούμε να πιστέψουμε στα μάτια μας.

Οικονομική κατάσταση-άλυτο πρόβλημα.

Αγαπητοί μου αναγνώστες. Πρέπει να σας δώσω κάποια δικά μου στοιχεία σχετικά με το ποιόν μου, τους λόγους που γράφω και τον τρόπο που διαμορφώνω το ύφος των κειμένων μου. Δεν είμαι επαγγελματίας του είδους, αλλά άρχισα να γράφω πριν από πέντε χρόνια, αρχικώς με μικρά άρθρα σε εφημερίδες (Καθημερινή, Βήμα, Ελευθεροτυπία, Νέα Εστία κλπ) είδα πως είχα ένα καλό αποτέλεσμα τότε πέρασα στο διαδίκτυο και παρέμεινα σ’ αυτό. Βασικό θέμα των κειμένων μου είναι η κριτική της πολιτικής, της εκάστοτε κυβερνήσεως. Μέχρι στιγμής, δεν έχω τοποθετηθεί πολιτικά σε κάποιο κόμμα, δεν θέλω επ’ ουδενί λόγω να γίνω οπαδός, διότι αυτό θα με κάνει να αυτολογοκρίνομαι ή να είμαι υποχρεωμένος ν’ απολογούμαι σε περίπτωση λάθους μου. Ο σκοπός μου είναι να τονίζω τα κακώς κείμενα των πολιτικών μας, να αφυπνίζω τις συνειδήσεις, να ενεργοποιώ το πνεύμα των αναγνωστών μου, που το έχουν απενεργοποιήσει οι καλλικέλαδοι αστέρες των καναλιών, για λογαριασμό των εργοδοτών τους κι ως εκ τούτου την ελευθερία κινήσεως των πολιτικών, δι ίδιον όφελος.

Η Ελλάδα σήμερα.

«Του Έλληνος ο τράχηλος, ζυγόν δεν υπομένει». Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μ’ αυτόν τον στίχο του Κάλβου. Τι άραγε να είχε στον νου του όταν τον έγραφε; Αν ανατρέξουμε στην ιστορία, εκτός της αρχαιότητος, έχει σηκώσει ζυγούς και ζυγούς, με μεγαλύτερο αυτόν των Οθωμανών. Ανέχθηκε ξένους αλλά και ντόπιους ζυγούς, με ίσως μοναδική και μεγάλη εξαίρεση, αυτόν της Γερμανικής αντίστασης στο μέτωπο του 40, αλλά και μετά στην κατοχή. Η μεγαλύτερη ντροπή είναι πως ο ζυγός που του έχει επιβληθεί σήμερα, από τους ξένους δανειστές, είναι επιβαλλόμενος από ντόπιους διεκπεραιωτές, τους οποίους μάλιστα έχει επιλέξει μόνος του.